در اِعراض شخصی که از مالکیت نسبت‌به اموال خود روی می‌گرداند، قصد ندارد که مالکیت آن را به اشخاص دیگر انتقال دهد، بلکه فقط می‌خواهد که پس از اِعراض، دیگر نسبت‌به این مال، مالکیت نداشته باشد.
علاوه‌براین، اعراض از عوامل و اسبابی است که به‌شکل ارادی مالکیت اشخاص را نسبت‌به اموال از بین می‌برد و باید کاملا ارادی و با قصد اسقاط مالکیت واقع شود. اگر شخص صرفا به خاطر کهنگی یا بی‌مصرفی یک مال از استفاده‌ی آن چشم‌پوشی کند، نمی‌توان گفت که او از مالکیتی که نسبت به اموال خود داشته، اِعراض کرده است، زیرا اِعراض باعث می‌شود که مالکیت افراد نسبت‌به اموالی که دارند ازبین برود و به همین خاطر باید مالک به‌طور صریح قصد داشته باشد که دیگر نسبت به اموال خود مالکیت نداشته باشد و نه اینکه نخواهد از آنها به دلایل مختلف استفاده کند.
البته در برخی موارد، نیازی به وجود این قصد نیست و شرایط یا اقداماتی که شخص انجام می‌دهد به نحوی است که می‌توان عرفا این موارد را هم از موارد اعراض از مالکیت محسوب نمود. از این روی، در خصوص احراز این موضوع که آیا مالک از اموال خود اِعراض کرده است یا خیر، باید به قضاوت عرف نیز توجه نمود. برای مثال اگر اموال یک شخص به سرقت رود و او از پیدا شدن این اموال ناامید گردد، نمی‌توان گفت که او از اموال خود اِعراض نموده است. همچنین به صرف اینکه شخص بخواهد به دیگران اجازه دهد که از اموال او استفاده کنند، اِعراض تحقق پیدا نمی‌کند.
